Ik probeer te begrijpen wat Paul zegt. Steeds vaker lukt me dat niet. Dan antwoord ik met een eenvoudig ja, nee of zelfs hmm, al naar gelang ik vermoed dat dit aansluit bij zijn gedachtengang. Daar neemt hij veelal geen genoegen mee. Hij eist een serieus gesprek.
Soms als hij de uitdrukking op mijn gezicht ziet, vraagt hij: ‘Ik praat toch geen onzin?’ of directer: ‘Praat ik onzin?’ Meestal probeer ik hem gerust te stellen. “Nee hoor, ik begrijp het gewoon niet helemaal.’ Soms probeer ik hem uit te leggen wat er volgens mij aan de hand is.
Paul is de weg kwijt in zijn brein. Prikkels komen ongefilterd binnen en worden in zijn hoofd zonder enige logica aan elkaar gekoppeld en tot gedachten gesmeed. Zo waren we pas gaan rolstoelwandelen. Bijna terug, zagen we door het gebladerte de auto staan. Paul vroeg zich af hoe lang we hem nog zouden kunnen rijden. Om hem gerust te stellen zei ik: ‘Oh, die kan nog wel 20 jaar mee’ Dan passeren we een ouder echtpaar. Paul groet hen vriendelijk en zij groeten terug. Even later zegt hij: ‘Gek hè, dat die man over zijn vrouw zegt dat ze nog wel 20 jaar mee kan. Zoiets zeg je toch niet.’ Maar meestal is de associatie niet zo duidelijk.
De schooljuf in mij heeft een irritante neiging tot verbeteren. Ik leer dat maar moeilijk af. Dan dringt tot hem door dat zijn brein hem in de steek laat. Het maakt hem onzeker en afhankelijk. en ik word boos op mezelf.
Miek Zorgt 
Plaats een reactie